Op haar veertiende schopte ze het tot Nederlands jeugdkampioen kickboksen. Houda Loukili gebruikt haar kwaliteiten als rolmodel voor meiden en als moeder van drie kinderen om verschillende doelgroepen in beweging te krijgen. ‘Ik wist al snel: ik wil doen wat mijn coach voor mij heeft gedaan.’
Toen Houda zich op haar veertiende opgaf voor het Nederlands jeugdkampioenschap kickboksen, stapte ze de boksring in met hoofddoek. Die was ze pas een jaar eerder gaan dragen. ‘Ik ging me verdiepen in mijn geloof en begon het belangrijker te vinden om mijn vrouwelijke vormen niet te showen.’
Dus begon de zoektocht: hoe de hoofddoek te combineren met datgene wat ze het allerliefst deed? ‘Ik moest creatief zijn, het allemaal zelf uitzoeken. Er was nog helemaal geen sporthoofddoek in die tijd. Ik gebruikte dubbelzijdige pruiktape om mijn hoofddoek vast te maken, en deed dan witte tape eroverheen zodat het goed bleef zitten.’
Rolmodel
Tot haar verbazing won Houda het Nederlands jeugdkampioenschap in haar gewichtsklasse. ‘Het was een soort mijlpaal. M’n coach was trots, m’n ouders, ooms, de hele familie.’ Later in het gesprek vertelt ze over die tijd: ‘Boksen was niet vanzelfsprekend in mijn omgeving, ik moest me wel bewijzen. Maar ik heb het gemakkelijker gemaakt voor de meiden na me. Nu zijn er veel meer meiden die kickboksen, dat vind ik supertof.’
Op de vraag wie haar rolmodel is, antwoordt Houda direct: ‘Mijn moeder, ze is mijn alles. Ze had in Marokko niet veel mogelijkheden. Ik wel, dan pak je die.’
En later als scholarshipper bij de Krajicek Foundation wordt Houda geprezen om haar vermogen meisjes uit de diverse wijk naar de velden te trekken. ‘Kijk, in de gymzaal krijg je eerder meiden dan op de Playground buiten. Binnen voelen ze zich veilig, kunnen ze dragen wat ze willen. Maar toen ik daar buiten stond, tussen de andere sportmedewerkers, kwamen ze toch opdagen. Ze konden zich identificeren met mij.’
‘De een geef je een boks, de ander een knuffel
Ze vindt het belangrijk dat ze, als sportcoach, de kracht van haar leerlingen ziet. ‘Ik benadruk altijd dat iedereen ergens goed in is – iedereen heeft z’n eigen kracht. Ik geef veel complimenten en vertrouwen en kijk naar behoeften van het individu. De een geef je een boks, de ander een knuffel.’
Houda straalt als ze spreekt over de verandering die veel meiden in de sportlessen doormaken. ‘Je ziet ze echt groeien, bloeien. Ze krijgen meer zelfvertrouwen en durven meer te vragen. Een aantal zaken, zoals hoe leren gaat op school, wordt beter bespreekbaar voor ze. We zijn allemaal vrouwen, we moeten elkaar ondersteunen.’
Veranderlijk lichaam
Voor Houda, inmiddels moeder van een tweeling (6) en een zoon (3), vielen de periodes na de bevallingen zwaar. ‘Na m’n zwangerschappen kon ik niet meer trainen. Ik kreeg vreselijk last van mijn bekken en rug en heb moeten revalideren. Ik moest er, na beide zwangerschappen, echt weer bovenop komen.’
Ze maakt geen geheim van haar persoonlijke ups en downs, ook in de lessen. ‘Het maakt zo uit wat ik uitstraal. Ik stel mezelf altijd behoorlijk open, ik denk dat dat goed werkt – ik merk dat ik op elk moment in mijn leven anderen inspireer. Ik zag meisjes vroeger denken: ‘oh, een hoofddoek, zo kan het dus ook.’ De laatste jaren merk ik dat vrouwen me zien: ‘Ah, een moeder, zo kan het ook.’
Het hele verhaal lezen? Je vindt het hier op de website van Vice Versa.